Zapowiadało się leniwe, niedzielne popołudnie. Przysypiałem właśnie mając nadzieję na ponowną senną randkę z uroczą dystrybutorką Shella, kiedy poczułem kluczyk w stacyjce.

- Nie dość Ci było wczoraj? Przecież wróciliśmy o 5 nad ranem!! – warknąłem, ale kopnięcie rozrusznika uzmysłowiło mi że, On myśli że tu rządzi.

Ciągle myśląc o randce z dystrybutorką wyjechałem z osiedla. Chyba mu się musiało spieszyć bo ciągle nerwowo poganiał mnie szarpnięciami manetki.

- Spokojnie, zdążymy – mówiłem ale on zdawał się tego nie słuchać. Wreszcie spostrzegłem dlaczego. Skręciliśmy na północ i moim oczom ukazały się sunące nisko ciemne chmury, na które raz po raz zerkał On.

- Ciekawe co one oznaczają- pomyślałem, w całym swoim krótkim życiu jeszcze nie widziałem czegoś takiego.

- Szybkiej, bo nas zmoczy – usłyszałem.

- Zmoczy? Ależ to całkiem przyjemne, o co Ci chodzi? – przypomniałem sobie mechanika z wiaderkiem, ciepłą wodą i miękką gąbką, która łagodnie masowała mi owiewki. – Ciekawe czy dziś też użyje tego cytrynowego detergentu...

Tymczasem chmury znalazły się już nad nami a faceta z gąbką jak nie było tak nie ma. Wtem, raczej poczułem niż zobaczyłem ostrą igłę na swojej owiewce. Potem drugą i kolejne. Nie, to nie igły a po prostu zimna woda. Tylko skąd ona się bierze? On patrzył ciągle na te chmury, więc może to z nich? Postawiony na chodniku, w oczekiwaniu na niego miałem możliwość przyjrzenia się temu co leciało z chmur. W większości były to krople wody. Raz mniejsze raz większe.

- Ała- krzyknąłem, gdy oprócz nich zaczęły spadać twarde kamyki. Nie szło im się przyjrzeć bo za chwilę znikały i zostawiały po sobie krople wody. Co jest grane – pomyślałem, kiedy przez chmury przemknął biały zygzak i dał się słyszeć huk.

- Cholerna burza – rzucił ktoś przy mnie, to był On. – Nic już tu nie załatwię, wracajmy.

- Jak mam wracać, kiedy jest tak ślisko? – broniłem się – Widziałeś ulice? Przecież po mokrych  nie da się jechać.

- Nie marudź, skoro ja mogę zmoknąć to i ty możesz – powiedział i uruchomił silnik.

Deszcz wzmagał się z każdą chwilą i przestałem już nawet odróżniać mijane samochody. Woda atakowała mnie już z każdego możliwego kierunku. Z przodu, wzbijana przez wyprzedzające samochody, z dołu, spod moich własnych kół, z tyłu wzbijana tylną oponą i oczywiście z góry, ta z chmur.

- Zatrzymajmy się gdzieś – prosiłem, nie chcesz nas przecież uszkodzić, prawda – byłem już przestraszony nie na żarty. Ostatni uślizg tylnego koła przekonał go chyba do tego, bo wyraźnie zwolnił i zaczął rozglądać się na boki.

- Co robisz!! – krzyknąłem gdy zbliżył się do pasa zieleni i kazał mi się wspinać na krawężnik.

- Chwila, zaraz się schowamy – rzucił i faktycznie zbliżyliśmy się do przeszklonego budynku. Ku mojemu zaskoczeniu szklana ściana otworzyła się na boki wpuszczając mnie do środka. Wreszcie, tu nie pada, odsapnąłem. Czułem już jednak wodę zbierającą się w puszce filtra powietrza. Byle bym się tylko nie zaziębił, pomyślałem. Tymczasem przez przezroczyste ściany budynku mogłem widzieć to co wyprawiał deszcz. Błyskawice, grzmoty lejące się strugi deszczu, całe szczęście znaleźliśmy to miejsce.

 - Gdzie ja jestem – pomyślałem, gdy znudziła mnie trochę monotonia deszczu i zacząłem rozglądać się wokół. Tu ciągle pojawiali się i znikali nowi ludzie, dawało się czuć silne podmuchy wiatru i jakiś głos, który notorycznie powtarzał: „Kierunek Kabaty”, „Kierunek Młociny”...